ผมเดินทางไปศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้งครั้งแรกในฤดูหนาวปี 2016 ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เดินทางไปเยี่ยมศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้งทุกๆฤดูหนาว ด้วยความประทับใจในเด็กๆ และสภาพแวดล้อมของโรงเรียนและธรรมชาติ ประสบการณ์นี้ทำให้คุณค่าในตัวผมสั่นคลอน สิ่งที่น่าตกใจ คือ เราต้องไปหาอาหารในวันแรกที่มาถึง ในญี่ปุ่นหรืออังกฤษที่ผมอาศัยอยู่ในปัจจุบัน เรามีอาหารให้เลือกมากมายไม่ว่าคุณจะกินข้าวนอกบ้านหรือซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต ที่ศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้ง เราไม่มีทางเลือกอะไรแบบนั้น ที่ที่เราไปถึงคือหนองน้ำ มีดอกบัวบานสะพรั่งในน้ำซึ่งก้านของดอกบัว คืออาหารเย็นของเราในวันนั้น ทันทีที่เรามาถึงเด็ก ๆ ก็กระโดดลงไปในหนองน้ำและเริ่มเก็บสายบัว ผมได้แรงบันดาลใจจากพวกเด็กๆ จึงร่วมลงไปเก็บอย่างเงอะงะในหนองน้ำที่เต็มไปด้วยโคลนและลื่นด้วย ผมจำได้ว่ามันอร่อยแค่ไหนที่ได้กินสายบัวผัดซอสหอยนางรม เพราะเราไปเก็บมันด้วยตัวเอง

ในคืนนั้นหลังจากการบรรยายสรุปตอนเย็นเด็ก ๆ ก็มีเวลาว่าง เด็กๆ เล่นเป่ายิ้งฉุบ ซึ่งกินเวลาเกือบ 40 นาที หากเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในเมือง พวกเขาคงจะเล่นเกมคอมพิวเตอร์หรือสมาร์ทโฟน แต่ถ้าไม่มีอุปกรณ์เหล่านี้ เด็ก ๆ ก็แค่ใช้มือเล่นซึ่งทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กของฉัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้ง ผมได้รับแรงบันดาลใจจากกิจกรรมบางอย่างที่พวกเขามีส่วนร่วม และผมก็ได้เริ่มทำบางอย่างให้กับโรงเรียนในขณะที่ผมไม่อยู่ ตัวอย่างเช่น เด็ก ๆ และครูใช้ชีวิตได้เล่นดนตรีเปิดเรี่ยไรเงินที่สะพานมอญ ในช่วงปีใหม่เพื่อระดมทุน เมื่้อผมกลับมาที่ลอนดอน ผมจึงเริ่มเล่นไวโอลินตามท้องถนนในลอนดอน แม้ว่าอากาศในเดือนมกราคม 2017 จะค่อนข้างหนาว แต่การคิดถึงเด็ก ๆ เหล่านี้ทำให้ผมมีแรงผลักดันที่จะเล่นต่อไป หลังจากเล่นดนตรีข้างถนนมาทั้งปี ผมก็เก็บเงินได้เกือบ 2,000 เหรียญเพื่อเดินทางกลับไทยในฤดูหนาวหน้า ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยนึกภาพว่าตัวเองจะไปเล่นสตรีทไลฟ์ แต่ในปีนั้น ผมก็มีโอกาสได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ และเรียนรู้ว่าคนแปลกหน้าสามารถมีน้ำใจและรู้จักการให้ได้เช่นกัน ต้องขอบคุณศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้ง

ในคืนนั้นหลังจากการบรรยายสรุปตอนเย็นเด็ก ๆ ก็มีเวลาว่าง เด็กๆ เล่นเป่ายิ้งฉุบ ซึ่งกินเวลาเกือบ 40 นาที หากเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในเมือง พวกเขาคงจะเล่นเกมคอมพิวเตอร์หรือสมาร์ทโฟน แต่ถ้าไม่มีอุปกรณ์เหล่านี้ เด็ก ๆ ก็แค่ใช้มือเล่นซึ่งทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กของฉัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้ง ผมได้รับแรงบันดาลใจจากกิจกรรมบางอย่างที่พวกเขามีส่วนร่วม และผมก็ได้เริ่มทำบางอย่างให้กับโรงเรียนในขณะที่ผมไม่อยู่ ตัวอย่างเช่น เด็ก ๆ และครูใช้ชีวิตได้เล่นดนตรีเปิดเรี่ยไรเงินที่สะพานมอญ ในช่วงปีใหม่เพื่อระดมทุน เมื่้อผมกลับมาที่ลอนดอน ผมจึงเริ่มเล่นไวโอลินตามท้องถนนในลอนดอน แม้ว่าอากาศในเดือนมกราคม 2017 จะค่อนข้างหนาว แต่การคิดถึงเด็ก ๆ เหล่านี้ทำให้ผมมีแรงผลักดันที่จะเล่นต่อไป หลังจากเล่นดนตรีข้างถนนมาทั้งปี ผมก็เก็บเงินได้เกือบ 2,000 เหรียญเพื่อเดินทางกลับไทยในฤดูหนาวหน้า ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยนึกภาพว่าตัวเองจะไปเล่นสตรีทไลฟ์ แต่ในปีนั้น ผมก็มีโอกาสได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ และเรียนรู้ว่าคนแปลกหน้าสามารถมีน้ำใจและรู้จักการให้ได้เช่นกัน ต้องขอบคุณศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้ง

ยิ่งไปกว่านั้น ผมเริ่มรู้สึกว่าอยากจะสอนอะไรบางอย่างจากประสบการณ์ของผมในฐานะนักเต้น ย้อนกลับไปในปี 2017 ผมได้นำเสื้อผ้า และอุปกรณ์บางอย่างติดตัวไปด้วย เพื่อให้พวกเขาเต้นรำ ซึ่งมีตั้งแต่เด็กเล็กๆ ไปจนถึงเด็กโต ในปี 2018 ผมได้สร้างภาพยนตร์เต้นชื่อ“ We Belong” ร่วมกับเด็ก ๆ โดยสะท้อนปัญหาบุคคลไร้สัญชาติ ที่เด็กๆ ไม่ได้รับสัญชาติ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เดินทางหรือออกจากที่ที่ตนอยู่โดยไม่ได้รับอนุญาต ผมหวังว่าหนังเรื่องนี้จะเดินทางไปยังที่ต่างๆ แทนเด็กๆ และมอบความหวังและความฝันให้พวกเขา ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการฉายในสหรัฐอเมริกา แคนาดา และอังกฤษแล้ว

ศูนย์การเรียนสายรุ้งกลายเป็นเหมือนจุดมุ่งหมายในชีวิตของผมซึ่งมีหลายเหตุผล ประการแรกเนื่องจากปัญหาไร้สัญชาติ พวกเขาจึงไม่มีโอกาสในอนาคตที่เด็กคนอื่นจะมีได้ ข้อเท็จจริงนี้เป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดและไม่สามารถยอมรับได้ แม้แต่ในศตวรรษที่ 21 ผมพบว่ามันรุนแรงมากที่มีเด็กกลุ่มนี้ที่ด้อยโอกาสและได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เท่าเทียมกัน ในฐานะคนญี่ปุ่นและเป็นพลเมืองโล ผมรู้สึกมีความรับผิดชอบที่ต้องทำบางสิ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ประการที่สองความมีชีวิตชีวาและชีวิตของเด็ก ๆ และผู้คนที่อาศัยอยู่ในท้องถิ่นที่สร้างแรงบันดาลใจให้ผม แม้ว่าสถานการณ์ของพวกเขาจะรุนแรงไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลหรือไม่มีพ่อแม่ แต่พวกเขากลับสดใสและเข้มแข็ง แน่นอนว่ามีหลายครั้งที่พวกเขารู้สึกแย่หรืออยากร้องไห้ แต่ดวงตาของพวกเขามีประกายที่หลายคนในประเทศที่พัฒนาแล้วไม่มี ประกายตาของพวกเขาแสดงถึงจิตวิญญาณที่รู้ว่าอะไรสำคัญในชีวิต เราในฐานะมนุษย์ได้สร้างสภาพแวดล้อมในเมืองในอุดมคติที่เราต้องการมานานแล้ว เราสามารถเดินทางด้วยรถไฟและรถยนต์ได้อย่างง่ายดาย มีวัตถุและอาหารให้เลือกมากมาย บ้านที่สะอาดและระบบการแพทย์ที่สามารถรักษาโรคต่างๆได้ แต่นั่นทำให้เราทุกคนมีความสุขจริงหรือ? มีพวกเรากี่คนที่ไม่พอใจ และบ่นทุกๆ สิ่งในชีวิตที่ “สมบูรณ์แบบ”? เมื่อผมอายุประมาณ 20 กลางๆ ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปในชีวิต และแม้แต่ชีวิตในสภาพแวดล้อมแบบนี้ก็ไม่อนุญาตให้ผมได้มีพื้นที่ถามตัวเองว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร ผมใช้เวลาไปกับทีวีและอินเทอร์เน็ต ผมไม่ได้มีโอกาสถามคำถามสำคัญบางอย่างในชีวิต

ในปี 2018 ผมมีโอกาสได้ช่วยเกี่ยวข้าว เมื่อใช้มีดแบบดั้งเดิม ผมรู้สึกว่าตามหลังเด็กๆและหงุดหงิดตัวเองล็กน้อยเพราะเด็กๆคนอื่น ทำได้ดี ภายใต้ความกดดันของตัวผม ทำให้ผมเผลอทำมีดบาดนิ้วก้อย แผลค่อนข้างลึกและมีเลือดออกเยอะ หลังจากนั้นไม่นาน อุ้นก็วิ่งไปที่ลำธารใกล้ๆ เพื่อเอาสมุนไพร มาทาบาดแผลของผม อาการปวดหายไปใน 5 นาที ผมรู้สึกประทับใจในความเมตตาและความรู้ของเขาที่ได้เรียนรู้จากผืนดิน ผมคิดว่ามันเป็นสัญญาณของการมีพื้นที่ทางจิตใจเมื่อมีคนแสดงความเห็นอกเห็นใจและลงมือทำทันที ทุกครั้งที่กลับไป ผมพบความร่ำรวยทางจิตใจในผู้คนที่นั่นซึ่งไม่สอดคล้องกับความร่ำรวยทางวัตถุ แม้ว่าผมจะไปที่นั่นเพื่อช่วยเหลือและสอนเด็ก ๆ แต่กลับเป็นตัวผมเองที่ได้รับความช่วยเหลือและสอนสิ่งที่สำคัญมาก

สุดท้ายนี้ผมขอแสดงความเคารพต่อโทโมโกะ ยูสึเกะ และคุณครูที่สนับสนุนและสอนเด็ก ๆ เหล่านี้ ผมได้สัมผัสเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งเมื่ออยู่ที่นั่นเพียงสองสามสัปดาห์เท่านั้น ผมเชื่อว่าจะต้องมีงานอีกมากที่ต้องทำด้วยความอดทนมากมาย และขอยกย่องผู้คนเหล่านี้ที่ศูนย์การเรียนบ้านสายรุ้ง ที่ปกป้องและเลี้ยงดูเด็ก ๆ ด้วยรอยยิ้มและความรัก ผมอยากให้ใครก็ตามที่กำลังอ่านข้อความนี้อยู่ ได้เดินทางไปเยี่ยมชมโรงเรียน ใช้เวลากับเด็กและครู ได้สูดอากาศในตอนเช้าที่มีหมอกในป่าเขียวชอุ่ม โปรดมองขึ้นไปบนฟ้าโดยมีเด็ก ๆ นั่งอยู่รอบกองไฟ ผมแน่ใจว่าคุณจะสังเกตเห็นบางสิ่งที่ลึกซึ้งและมีความหมายซึ่งไม่สามารถแสดงออกได้ด้วยคำพูด ขอบคุณครับ